W związku z wprowadzonym z dniem 1 stycznia 2015 r. pakietem onkologicznym ustawodawca nałożył na świadczeniodawców obowiązek bezpłatnego zapewnienia na wniosek pacjenta zakwaterowania w innym miejscu niż szpital, w którym świadczy się usługi hotelarskie. Obowiązujący od początku roku art. 33b ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych dotyczący grupy pacjentów onkologicznych jest odpowiedzią na wieloletnie postulaty środowiska medycznego. Umieszczenie pacjenta w hotelu dotyczy sytuacji, w których pacjenci onkologiczni korzystają z leczenia szpitalnego, ale nie wymagają udzielania całodobowych bądź całodziennych świadczeń opieki zdrowotnej w podmiocie leczniczym. Nowe uregulowanie ma przyczynić się do zmiany dotychczasowego trendu częstej hospitalizacji pacjentów wcale nie ze względów czysto medycznych, ale socjalno-bytowych. Ponadto dzięki wprowadzonej zmianie świadczeniobiorca, który będzie korzystał z powyższego rozwiązania będzie mógł bezpłatnie, na wcześniej zgłoszony wniosek, skorzystać z transportu z miejsca jego zakwaterowania do ośrodka, w którym wykonywana jest diagnostyka onkologiczna oraz leczenie onkologiczne. Wskazane rozwiązanie stanowi wyjście naprzeciw postulatom środowiska pacjentów, które od dłuższego czasu wskazywało, że pacjenci których stan zdrowia nie wymaga co prawda ciągłej hospitalizacji, ale jest na tyle poważny, że wszelki dojazd oraz poruszanie się o własnych siłach jest zbyt ciężkie. Zakwaterowanie powinno przysługiwać pacjentom także wtedy, gdy codzienny dojazd na leczenie będzie zbyt czasochłonny lub wręcz niemożliwy. Informacje dotyczące korzystania z bezpłatnego transportu należy odnotować w dokumentacji medycznej pacjenta.
Konsekwencją wprowadzenia art. 33b ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych jest zmiana definicji tzw. świadczenia towarzyszącego. Zgodnie ze znowelizowanym art. 5 pkt 38 wspomnianej ustawy świadczenie towarzyszące to „zakwaterowanie i adekwatne do stanu zdrowia wyżywienie w szpitalu lub w innym przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, usługi transportu oraz transportu sanitarnego, a także zakwaterowanie poza przedsiębiorstwem podmiotu leczniczego, jeżeli konieczność jego zapewnienia wynika z warunków określonych dla danego świadczenia gwarantowanego.”.
Ustawodawca by zapewnić sprawną realizację wprowadzonych przepisów zmienił także art. 136 ust. 2 wspomnianej ustawy, który przewiduje, że „w przypadku umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu leczenia szpitalnego i ambulatoryjnej opieki specjalistycznej w części dotyczącej diagnostyki onkologicznej lub leczenia onkologicznego udzielanych na podstawie karty diagnostyki i leczenia onkologicznego, kwotę zobowiązania zmienia się, dostosowując ją do potrzeb zdrowotnych w zakresie diagnostyki onkologicznej lub leczenia onkologicznego i wykonania tej umowy.”. To oznacza, że kwote zobowiązania należy dostosowywać do faktycznego zapotrzebowania oraz wykonania świadczeń przez zmianę umowy.
Należy wskazać, że pacjenci, którzy w dniu wejścia w życie opisanych zmian oczekiwali na diagnostykę onkologiczną bądź byli w jej trakcie, mają możliwość wyboru, czy chcą kontynuować diagnostykę oraz późniejsze leczenie na dotychczasowych zasadach, czy chcą skorzystać z nowych rozwiązań.
